عوارض نوروپاتی محیطی | مانیکان
گاهی اوقات نوروپاتی محیطی می‌تواند مشکلات دیگری را برای سلامت ایجاد کند؛ مانند زخم پا و ضربان نامنظم قلب و مشکلاتی در جریان خون.
این عوارض بسته به عاملی که آن را به وجود آورده، متفاوت خواهد بود.
زخم پای دیابتی
زخم پای دیابتی، یک زخم باز است که ترمیم آن به آهستگی انجام می‌شود. این عارضه در افرادی که به نوروپاتی دیابتی مبتلا هستند، شایع است.
اگر پا بی‌حس باشد، این امکان وجود دارد که بدون این‌که متوجه شوید آن را روی شیء تیزی بگذارید.
این امکان نیز وجود دارد که در اثر پوشیدن کفش نامناسب، پا تاول بزند. اگر احساس درد نداشته باشید، احتمالاً بدون مراقبت کافی از تاول، باز از همان کفش را استفاده می‌کنید. در صورت وخامت وضعیت بریدگی یا تاول، ممکن است به زخم تبدیل شود. در این لینک : زخم پای نوروپاتی
قندخون بالا هم ممکن است به رگ‌های خونی آسیب بزند و نگذارد خون به مقدار کافی به پاها برسد. کاهش میزان خون در پا یعنی تعداد سلول‌هایی که با عفونت مبارزه می‌کنند هم کمتر است. این یعنی ترمیم زخم‌ها طولانی‌تر خواهد بود و این مسئله منجر به قانقاریا می‌شود.
قانقاریا
اگر در اثر نوروپاتی محیطی، زخم عفونت کرده باشد، خطر ابتلا به قانقاریا وجود دارد (از بین رفتن قسمتی از پوست یا بافت زیرین).
اگر به قانقاریا مبتلا شوید، لازم است با عمل جراحی بافت آسیب‌دیده‌ی پوست برداشته شود (دبریدمان) و از آنتی‌بیوتیک‌هایی استفاده کنید تا عفونت درمان شود. در مواردی که اوضاع وخیم است، لازم است قطع عضو صورت بگیرد.
اگر مبتلا به دیابت هستید، باید از پاهای خود بسیار مراقبت کنید. به‌طور منظم به متخصص امراض پا مراجعه کنید (پزشکی متخصص در معالجه و درمان بیماری‌های پا).
نوروپاتی خودمختار قلب (CAN)
نوروپاتی خودمختار قلب یکی دیگر از مشکلات جدی است که در میان افراد مبتلا به پلی‌نوروپاتی دیابتی هستند، شایع است.
این عارضه، زمانی رخ می‌دهد که به اعصاب محیطی آسیب وارد شود و باعث اختلال در کنترل گردش خون و ضربان قلب شود.
دو علامت اصلی قابل توجه در این بیماری:
- عدم توانایی در انجام تمرینات ورزشی بیشتر از مدت زمانی کوتاه
- هیپوتانسیون ارتوستاتیک- نوعی کاهش فشار خون که باعث احساس ضعف و سرگیجه پس از ایستادن می‌شود.
مشکلات گوارشی ناشی از آسیب عصب اتونومیک در نوروپاتی
آسیب به اعصاب خودمختار می تواند بر هضم شما تأثیر بگذارد. گاستروپارزی نوعی نوروپاتی محیطی دیابتی است که در آن معده مدت زیادی طول می کشد تا تخلیه شود و منجر به سوزش سر دل، حالت تهوع، استفراغ غذای هضم نشده، احساس سیری اولیه هنگام غذا خوردن، کاهش وزن، نفخ شکم، سطوح نامنظم قند خون و کمبود می شود. از اشتها بهترین درمان برای آن، مدیریت سطوح گلوکز خون برای به حداقل رساندن آسیب است، در نظر داشته باشید که این شرایط آن را چالش برانگیزتر می کند. اگر دیابت را مدیریت می‌کنید، ممکن است مجبور شوید بیشتر انسولین مصرف کنید یا سطح گلوکز خود را بیشتر چک کنید تا به این روند ادامه دهید.
سایر گزینه های درمانی شامل داروهای پروکینتیک (مانند متوکلوپرامید، دومپریدون، اریترومایسین، آزیترومایسین و سیزاپراید)، رفع فشار یا لوله های تغذیه، جراحی (مانند پیلوروپلاستی یا گاستروژونوستومی) و تحریک الکتریکی معده است. به طور کلی، در صورت وجود گاستروپارزی، بیماران باید از متخصص غدد یا گوارش خود مشاوره بگیرند.
استئوآرتروپاتی نوروپاتیک شارکو که باعث تغییر شکل اندام تحتانی می شود
یکی از عوارض احتمالی نوروپاتی، تغییر شکل مفاصل و استخوان‌های اندام تحتانی است که ناشی از وضعیتی به نام استئوآرتروپاتی نوروپاتیک شارکو (یا به اختصار Charcot) است. این نوروپاتی حرکتی زمانی ایجاد می شود که مفاصل به دلیل اختلال در سیگنال های عصبی قادر به پاسخگویی مناسب به نیروی وارده به آن ها نباشند. این عدم هماهنگی و التهاب ناشی از آن می تواند شکستگی های کوچکی را ایجاد کند که به مرور زمان روی هم انباشته شده و یکپارچگی ساختاری پا و اندام را از بین می برد و باعث تغییر شکل و دررفتگی می شود.
اگر پزشک شما جراحی را توصیه کند، این وضعیت ممکن است روند را پیچیده تر کند. شکستگی مچ پا نوروپاتیک در معرض خطر بسیار بالاتری برای عوارض است و بنابراین باید متفاوت درمان شود. اگر بیمار بداند نوروپاتی دارد، باید قبل از جراحی آن را مطرح کند.
درمان شارکو بر تثبیت ناحیه آسیب دیده (به عنوان مثال با گچ گرفتن)، اجتناب از تحمل وزن بیش از حد و کاهش تورم متمرکز است.
از دست دادن کنترل مثانه، که اغلب توسط نوروپاتی دیابتی ایجاد می شود
آسیب عصبی می تواند شامل کنترل مثانه باشد که منجر به مثانه بیش فعال، مثانه کم کار یا بی اختیاری می شود. نوروپاتی دیابتی شایع ترین علت این بیماری است، اما در افراد مبتلا به سندرم گیلن باره، اچ آی وی و ایدز، پلی نوروپاتی دمیلینه کننده التهابی مزمن و نوروپاتی آمیلوئید نیز دیده می شود.
درمان ها شامل داروهای شل کننده مثانه، مانند اکسی بوتینین (دیتروپان)، تولترودین (دترول LA)، یا پروپانتلین (پرو بانتین) است. آنهایی که اعصاب مثانه را تحریک می کنند، مانند بتانکول. سم بوتولینوم؛ مکمل های GABA؛ و داروهای ضد صرع
یک نکته برای جلوگیری از عوارض نوروپاتی، رسیدگی به وضعیت زمینه ای و جستجوی زودهنگام درمان است. برای مثال، برخی از روش‌های جراحی عصب ، زمانی که بیمار هنوز احساسی در عصب آسیب‌دیده دارد، بهتر عمل می‌کند. «با این حال، یک بازه زمانی محدود وجود دارد که می توانید این کار را انجام دهید. هنگامی که نوروپاتی به از دست دادن کامل حس پیشرفت کرد، جراحی کمتر احتمال دارد علائم را بهبود بخشد. اجازه ندهید پنجره زمانی بسته شود که بتوانید علائم نوروپاتیک خود را برطرف کنید و از عوارض جلوگیری کنید.
درمان نوروپاتی محیطی
شاید امکان کنترل علائم بیماری هیپوتانسیون ارتوستاتیک با استفاده از چند روش خوددرمانی امکان‌پذیر باشد، از جمله:
- آهسته بنشینید و آهسته بلند شوید.
- مایعات بنوشید تا میزان خون افزایش پیدا کند و فشار خون بالاتر رود.
- از جوراب‌های ساق بلند استفاده کنید تا جریان خون به پا برگردد.
- قسمتی از تخت که سر شما در آن‌جا قرار دارد را به طرف بالا بیاورید.
در بعضی موارد، درمان هیپوتانسیون ارتوستاتیک نیاز به دارو دارد.
دو دارویی که بیشتر تجویز می‌شوند:
- فلودروکورتیزون- که حجم خون را افزایش می‌دهد.
- میدودرین- که باعث تنگ شدن عروق خونی می‌شود.
یکی از نگرانی‌های جدی‌تر درمورد CAN این است که شاید ضربان قلب ناگهان نامنظم شود (آریتمی قلب). این عارضه ممکن است منجر به ایست قلبی شود و قلب از حرکت بایستد.
برای پیشگیری از این عارضه، به داروهایی نیاز خواهید داشت که ضربان قلب را تنظیم کنند؛ مانند فلکاینید، مسدودکننده‌های بتا (بتابلاکرها) یا آمیودارون.
اگر مبتلا به CAN هستید، احتمالاً لازم است به‌طور مرتب چک‌آپ انجام شود تا عملکرد قلب شما تحت کنترل باشد.
