زخم تروفیک

زخم تروفیک چیست؟

زخم‌های تروفیک | مانیکان

زخم های تروفیک (زخم مزمن) هزاران سال است که شناخته شده اند. حتی در کتاب های باستانی نیز از آنها نام برده شده است. از زمانی که زخم هایی در مومیایی های موجود در مقبره های مصر پیدا شد این زخم‌ها شناخته شدند. قرن‌هاست که مردم در تلاش برای یافتن راه‌حل‌های درمانی و تجهیزاتی برای درمان زخم هستند. امروزه نیز این مشکل همچنان یک چالش بزرگ در زمینه پزشکی و مراقبت های بهداشتی است. زخم های تروفیک انواعی از زخم‌ها هستند که به سختی به درمان پاسخ می دهند. زخم تروفیک در برخی موارد منجر به ناتوانی و عدم تحرک می شود. در این شرایط، بیمار دیگر قادر به دوش گرفتن، پوشیدن کفش معمولی، لباس عادی، و رفتن به ساحل یا استخر نیست. زخم های تروفیک ممکن است سال ها یا دهه ها بسته نشوند. عفونت مزمن طولانی مدت منجر به عوارض ایمنی، قلبی، ریوی، کلیوی و سایر عوارض خطرناک خواهد شد. بیماران مبتلا به زخم های مقاوم در معرض خطر ابتلا به دژنراسیون سرطانی نیز هستند.

لازم به ذکر است که زخم تروفیک یک بیماری مستقل نیست، بلکه یک پیامد و عارضه است که در اثر یک مشکل یا بیماری ایجاد می شود. زخم تروفیک شامل مجموعه ای از علایم ناشی از اختلال در تروفیسم بافت ها (به دلیل ورود یا خروج خون ناکافی، اختلال در تنظیم عصبی یا مجموعه ای از علل دیگر یا ترکیبی از آنها) است. زخم تروفیک در واقع مشابه نوک کوه یخ است که قسمت اصلی آن پنهان و در زیر آب قرار دارد.

زخم‌های تروفیک انواع متعددی دارند. درمان این عارضه نیز همواره بسیار فردی و است و به شرایط خاص هر بیمار بستگی دارد. باید بیمار را درمان کرد نه زخم را. گاهی اوقات درمان بیمار نیازمند مدیریت چندین علت است، نه تنها یک علت. به عنوان مثال، زخم تروفیک گاهی ناشی از بیماری واریسی، به دنبال آن دیابت، پوکی استخوان، فشار خون بالا، ضایعات پوستی قارچی، اگزمای میکروبی و غیره است. همه این مشکلات باید به طور جامع درمان شوند.

بیمار معمولا ده ها پماد را امتحان می کند، به متخصصان مختلف مراجعه می کند و قرص های زیادی مصرف می کند که نهایتا نتیجه ای ندارد. در ناامیدی از بی اثری تمام این روشهای درمانی، تصمیم می گیرد به طب سنتی پناه بیاورد، اما هیچ نتیجه ای وجود ندارد. حتی فناوری‌های پیشرفته مدرن نیز بهبود قطعی زخم را تضمین نمی‌کنند. برخی از بیماران انواعی از زخم های تروفیک دارند که نسبت به درمان بسیار مقاوم هستند. بنابراین، به عنوان مثال، حتی مسکن های مخدر نیز سندرم درد را در بیماران مبتلا به زخم مارتورل تسکین نمی دهد. داده های آماری حاکی از وقوع بالای خودکشی در این بیماران ناشی از سندرم درد غیرقابل تحمل است.

آمارها نشان می دهند که در حال حاضر زخم های تروفیک وریدی در 2 درصد از جمعیت کشورهای توسعه یافته رخ می دهد. یعنی چنین عارضه‌ای در میلیون ها نفر وجود دارد.

تقریبا در یک بیمار از هر پنج بیمار، بخش استخوانی زیرین زخم در فرآیند پاتولوژیک با ایجاد پریوستیت استخوانی دخیل است.

در 1.6-3.5٪ موارد زخم های تروفیک اندام تحتانی با دژنراسیون بدخیم پیچیده می شود.

در تعداد قابل توجهی از بیماران، بیماری زمینه ای با انقباض و آرتروز مفصل مچ پا همراه است.

در مواردی نیز زخم تروفیک با اریسیپل و ترومبوفلبیت چرکی حالت پیچیده‌تری پیدا می کند.

انواع زخم تروفیک

  • زخم تروفیک ناشی از اختلال در جریان خون وریدی (بیماری واریسی، ترومبوفلبیت، بیماری پس از ترومبوز).
  • زخم تروفیک ناشی از اختلال در جریان خون شریانی.
  • زخم تروفیک ناشی از اختلال در خروج لنفاوی (لنفوستاز، فیل).
  • زخم تروفیک ناشی از اختلال در عصب دهی بافت (زخم نوروتروفیک ناشی از ضایعات ریشه های عصبی و تنه های عصبی).
  • زخم های تروفیک ناشی از بیماری های سیستمیک (هماتولوژیک، کلیوی، اختلالات متابولیک، واسکولیت، کلاژنوز و غیره).
  • زخم های پیوژنیک (عفونی) ناشی از ضعف ایمنی و همچنین میکروترومای عفونی، فولیکولیت، فورونکولوز، پیودرما، اگزمای چرکی و سایر بیماری‌هایی از این دست (از جمله سل، سیفلیس، جذام و غیره).
  • زخم های ناشی از تأثیر عوامل فیزیکی (از جمله اشعه).
  • زخم های ناشی از عوامل شیمیایی (اسیدها، قلیایی ها، حلال ها و غیره).
  • زخم تروفیک ناشی از ترکیب عوامل متعدد فوق.

درمان زخم های تروفیک

همانطور که در بالا نیز ذکر شد، بایستی بیمار مبتلا به زخم تروفیک را درمان کرد نه زخم. فقط در این صورت اثر درمانی مطلوبی حاصل خواهد شد. درمان چیزی است که بیمار بیش از همه به آن نیاز دارد. و جهت درمان بیمار باید از رویکرد جامع برای خود او و بیماری وی استفاده کرد.

در طول سالیان متمادی، تعداد زیادی از افراد مختلف مشغول درمان زخم های تروفیک بوده‌اند! افراد مختلف از پزشکان و همچنین شفاگران عامی گرفته تا فیزیکدانان هسته ای و مردم عادی بدون هیچ دانشی با آنها رفتار می کنند. اما لامز به ذکر است که اگر زخم های تروفیک به این راحتی بهبود می یافتند، متخصصانی که با این مشکل سر و کار دارند – جراحان عروق، میکروجراحان، متخصصان پوست و امثالهم – دیگر نیازی به پیگیری روش‌های درمانی نداشتند.

هیچ گونه توصیه جهانی واحد نیز برای بیماران مبتلا به زخم تروفیک وجود ندارد، به جز یک توصیه – بهبود هر چه سریعتر.

در وهله نخست درمان زخم ناشی از فشار خون بالا، باید فشار خون شریانی را عادی کرد. بدین منظور بایستی از داروهای کنترل فشار خون که با شرایط هر بیمار وفق دارد، استفاده شود. در زخم های دیابتی، برای بهبود میکروسیرکولاسیون در بافت ها، سطح قند یا گلوکز خون باید نرمال شود. در زخم هایی که به علل شریانی ایجاد شده‌اند نیز نیازمند بهبود جریان خون به اندام خواهیم بود که با تجویز داروهای عروقی (مانند پنتوکسی فیلین، ایلوپروست، آلپروستان، آسپرین) در مرحله درمان محافظه کارانه حاصل می شود. این لیست را می توان برای چندین صفحه ادامه داد و لیست داروها بسیار متعدد خواهد بود).

درمان موضعی زخم‌های تروفیک

در درمان موضعی زخم تروفیک باید مراحل مختلف روند زخم را در نظر گرفت. در یک مرحله زخم باید مرطوب شود، در مرحله دیگر – خشک شود، در مرحله سوم – تحریک شود. در درمان زخم با علت وریدی، استفاده از جوراب فشاری یا بانداژ فشاری و باندپیچی بسیار مهم است.

انواع مختلفی از داروهای موضعی نیز وجود دارد: پماد، ماگما، پودر. هزاران توصیه نیز برای درمان زخم در اینترنت وجود دارد. اما در مقام عمل چندان کمک کننده نیستند. در چنین شرایطی، روشن می شود که اگر توصیه های بسیار زیادی در مورد چگونگی درمان چیزی وجود داشته باشد، بدان معنا نیست که مشکل به راحتی قابل حل است. اگر پماد خاصی برای یک بیمار خوب باشد، به طور بالقوه می تواند باعث بدتر شدن وضعیت بیمار دیگر شود. پمادی که دیروز کمک کرد، فردا می تواند نتیجه بدی داشته باشد.

ارائه توصیه های خاص بسیار دشوار است، زیرا زخم های مختلف در مراحل مختلف رشد خود نیاز به درمان متفاوتی دارند. بهترین راه درمان این است که تحت نظر پزشک متخصص باشید.

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

اسکرول به بالا