فیکساتورهای اکسترنال (خارجی) | مانیکان
فیکساتورهای اکسترنال، ابزاری فلزی هستند که با پین به استخوان‌های بازو، لگن یا اندام تحتانی متصل می‌شد. این پین‌ها از میان پوست و ماهیچه عبور می‌کنند و وارد استخوان می‌شوند.بخش عمده‌ی این ابزار خارج از بدن قرار می‌گیرد و به همین دلیل، فیکساتور اکسترنال یا خارجی نامیده می‌شود. خیلی از افراد فقط به یک فیکساتور نیاز دارند، ولی برخی دیگر ممکن است به دو یا سه فیکساتور نیاز داشته باشند.
چه زمانی از فیکساتورهای اکسترنال استفاده می‌شود؟
فیکساتورهای اکسترنال معمولاً برای افزایش طول استخوان، صاف کردن یک استخوان دفرمه، یا کاهش فشار روی یک مفصل کاربرد دارند.
نحوه‌ی استفاده از فیکساتورهای اکسترنال
در طول جراحی، پزشک با ایجاد برش‌های کوچک، پین‌ها را وارد استخوان می‌کند. فیکساتور اکسترنال به این پین‌ها وصل می‌شود و با استفاده از بست و میله محکم می‌شوند. اگر قرار باشد که طول استخوان افزایش پیدا کند یا صاف شود، پزشک با جراحی استخوان را برش می‌دهد (استئوتومی) تا استخوان به دو بخش تقسیم شود.
پس از قرار دادن فیکساتور اکسترنال چه اتفاقی می‌افتد؟
پس از جراحی، برای شروع روند طول دادن به استخوان، استخوان‌ها به ۵ تا ٧ روز زمان نیاز دارند تا بهبود اولیه پیدا کنند. بعد از این مدت، فاز واکششی درمان آغاز می‌شود. به بیمار (یا اعضای خانواده) یک برنامه داده می‌شود که در آن درمورد نحوه‌ی تنظیم فیکساتور آموزش داده شده است. برای این کار باید مهره های کوچک چرخانده شوند تا این ابزار به آرامی بخش‌های استخوان از هم جدا کنند. این فرآیند تدریجی جدا شدن آهسته‌ی بخش‌های استخوان، فرآیند واکششی نامیده می‌شود که به معنای دور شدن از هم است. دور شدن بخش‌های استخوان با سرعت پایین حدوداً ١ میلی‌متر در روز اتفاق می‌افتد تا استخوان‌های جدیدی در فضای میانی آن‌ها تشکیل شود. استخوان جدید، استخوان بازسازی‌شده نامیده می‌شود. این مرحله‌ی واکششی تا زمانی که استخوان صاف یا اصلاح شود، ادامه پیدا می‌کند. در طول این مرحله، بیمار باید هر ١٠ تا ١٤ روز به پزشک مراجعه کند.
پس از اصلاح، مرحله‌ی محکم‌سازی آغاز می‌شود که در آن، استخوان بازسازی‌شده به آرامی محکم می‌شود. در طول این مرحله‌ی درمانی، فیکساتور اکسترنال معمولاً در جای خود بصورت ثابت قرار می‌گیرد تا روند بهبودی استخوان را ارتقاء دهد. زمانی که استخوان بازسازی‌شده کاملاً محکم و مینرالیزه شود، بهبود استخوان پایان پیدا می‌کند. مرحله‌ی محکم‌سازی معمولاً دو برابر مرحله‌ی واکششی زمان می‌برد. برای مثال، اگر واکششی در عرض یک ماه کامل شود، محکم‌سازی دو ماه زمان می‌برد. در این مثال، فیکساتور اکسترنال کلاً به مدت سه ماه در بدن بیمار باقی می‌ماند.
برای کمک به بهبودی استخوان، بیماران باید از مصرف نیکوتین به هر نوعی خودداری کنند و رژیم غذایی آن‌ها سرشار از ویتامین و مکمل‌های معدنی باشد. در طول مرحله‌ی محکم‌سازی ممکن است پزشک به شما بگویید که با استفاده از وزنه یا ورزش، به روند محکم شدن و بهبود استخوان کمک کنید.
پس از محکم شدن استخوان، فیکساتور اکسترنال طی یک عمل جراحی سرپایی برداشته می‌شود (پس از این جراحی بیمار در طول شب در بیمارستان نمی‌ماند). برای محافظت بیشتر از استخوان جدید، پزشکان ما ممکن است از گچ استفاده کنند و یا از بیمار بخواهند ٣ تا ٤ هفته پس از برداشتن فیکساتور اکسترنال، از آتل استفاده کند.
انواع فیکساتور اکسترنال که پزشکان در مرکز بین‌المللی افزایش قد از آن‌ها استفاده می‌کنند
فیکساتورهای اکسترنال طراحی‌های مختلفی دارند. دو نوع اصلی آن، فیسکاتورهای اکسترنال حلقوی و فیکساتورهای اکسترنال یک طرفه هستند. این دو نوع فیکساتور اکسترنال با لولا به مفصل آرنج، لگن، زانو یا قوزک پا متصل می‌شوند.
فیکساتور اکسترنال حلقوی
این نوع فیکساتورها به شکل دایره‌ای کامل یا نیمه دور ران یا ساق پای تحت درمان فرار می‌گیرد. این فیکساتورها از دو یا چند حلقه‌ی دایره‌ای تشکیل شده‌اند که با میله به هم متصل شده‌اند.
فریم فضایی تیلور (TSF) یکی از انواع فیکساتورهای حلقوی است که گاهی از آن استفاده می‌کنیم. این وسیله شامل دو حلقه است که با شش پایه به هم متصل شده‌اند. پس از استفاده از TSF، جزئیاتی درمورد فریم/ پایه‌ها و محل قرارگیری آن‌ها روی بدن وارد یک برنامه‌ی کامیپوتری می‌شود. بعد، این برنامه‌ی کامیپوتری با انتشار برنامه‌ای اصلاحی، نحوه‌ی تنظیم TSF را به بیمار (یا اعضای خانواده‌ی او) آموزش می‌دهد تا بخش‌های استخوان به آرامی از هم دور شوند.
فیکساتورهای اکسترنال الیزاروف انواع دیگری از فیکساتورهای حلقوی هستند که اغلب از آن‌ها استفاده می‌کنیم. بیمار (یا اعضای خانواده) ممکن است برای تنظیم این دستگاه به یک آچار کوچک نیاز داشته باشند. فیکساتور اکسترنال الیزاروف، فیسکاتور «اصلی» حلقوی به شمار می‌آید. این وسیله تا حد زیادی جایگزین TSF شده است.
فیکساتورهای اکسترنال یک‌طرفه
فیکساتورهای اکسترنال یک‌طرفه یک میله‌ی صاف دارند که یک طرف بازو، ران یا ساق پا قرار می‌گیرند. این میله با چند پین به استخوان متصل می‌شود که گاهی برای با هیدروکسی آپاتیت روکش شده‌اند تا در استخوان بمانند و شل نشوند. ممکن است لازم باشد این ابزار چندین بار در روز توسط بیمار (یا اعضای خانواده) تنظیم شود.
عفونت‌های محل پین
این عفونت‌ها، رایج‌ترین مشکل مربوط به درمان فیکساتور اکسترنال هستند. عفونت‌های محل پین در سطح پوست آغاز می‌شوند. اگر زود تشخیص داده شوند، به آسانی درمان می‌شوند. در صورت عدم درمان، ممکن است این عفونت‌ها تا لایه‌های عمقی پوست نفوذ کنند و حتی به استخوان برسند.
لازم است بیمار و خانواده‌ی او از علائم عفونت محل پین آگاه باشند. رایج‌ترین علائم آن شامل احساس درد هنگام لمس ناحیه‌ی اطراف محل پین و افزایش قرمزی پوست است. گاهی اوقات، گرما، تورم، درد و ترشح این قسمت افزایش پیدا می‌کند. پرسنل ما پیش از ترک بیمارستان، درمورد جزئیات دقیق این علائم و مراقبت‌ها به بیمار و خانواده‌ی او آموزش می‌دهند.
زمانی که بیماران با فیکساتور اکسترنال از بیمارستان مرخص می‌شوند، پزشک برای آن‌ها آنتی‌بیوتیک خوراکی تجویز می‌کند. اگر بیماران دارای علائم عفونت محل پین باشند، باید فوراً آن داروهای آنتی‌بیوتیک را مصرف کنند. لازم است مصرف آنتی‌بیوتیک خیلی زود شروع شود (در ٢٤ ساعت اول). ٢٤ ساعت پس از شروع مصرف آنتی‌بیوتیک، تماس بگیرید و روند درمان عفونت را با ما در میان بگذارید. قرمزی، حساسیت هنگام لمس و ترشح باید ٢٤ تا ٤٨ ساعت پس از شروع مصرف آنتی‌بیوتیک بهبود پیدا کند.
ریسک عفونت جدی‌تر (مثلاً سندروم شوک سمی یا فاشئیت نکروزان) که ممکن است خطرناک باشد، خیلی به‌ندرت اتفاق می‌افتد. در این سی سال که از هزاران فیکساتور اکسترنال استفاده شده، کمتر شاهد چنین عفونت‌های مزمنی بوده‌ایم. علائم جدی‌تر عفونت با یک یا چند مورد از این علائم همراه هستند:
- تب
- خستگی
- راش پوستی
- حالت تهوع
- استفراغ
- گر گرفتگی و یا رنگ‌پریدگی
اگر بیمار هر یک از این علائم را داشته باشد، لازم است فوراً با پزشک تماس بگیرد. این نوع عفونت‌ها به ندرت بروز پیدا می‌کنند. بااین‌حال، در صورت بروز این علائم درمان مشخص است ولی باید فوراً انجام شود. برای درمان، بیمار به اتاق اورژانس برده می‌شود و یک دُز آنتی‌بیوتیک وریدی دریافت می‌کند.
